Zaterdagochtend, 6u30. Mijn wekker zou me een kwartier vroeger gewekt moeten hebben, maar mijn gsm was blijkbaar niet in de mood om in het weekend vroeg op te staan. Wonder boven wonder werd ik vanzelf wakker en raakte ik op tijd, gepakt en gezakt, in het station. Op het perron zag ik een paar andere vroege vogels met rugzak en tent, en ik vroeg me af of zij dezelfde bestemming hadden als ik. Toen ik twee uur later in Hasselt uitstapte, bleek dat inderdaad het geval.
Onze bestemming? Stevoort, een onbekend gehuchtje naast Kermt, mij tot dan toe even onbekend. Samen met 16 andere Act4Changers zou ik een dikke 24u “op den hof” van Jeffrey verblijven. Elke bubbel bracht zijn eigen tentje mee, en alle activiteiten vonden plaats in open lucht. Het was 12 september, maar het weer was ons bijzonder goed gezind – Thank God for global warming?
Tijdens de check-in liepen de verwachtingen voor het weekend hoog op. Op de planning: Een stevige inhoudelijke sessie, een zeer geheimzinnig spel, frietjes met salade, een kampvuur en een wandeling. Al na 5 minuten werd het duidelijk dat de anticipatie voor “het spel van Marijke” echt geen grenzen kende. Bon, we waren vertrokken, de sfeer zat er in.
Voor dit vrijwilligersweekend had ik slechts één andere vrijwilliger gezien in real life. Je kan je dus wel inbeelden dat ik zeer benieuwd was naar de rest van de groep. Zijn dat “allemaal hippie-mensen”, zoals mijn lief het zo mooi uitdrukt? En zou het wel klikken?
Wel, het geiten-wollen-sokkenniveau lag behoorlijk laag. Op het eerste zicht zag ik heel gewone mensen, met heel gewone schoenen en sokken – Jeffrey’s barefoot-feel-the-earthshoes uitgezonderd. Maar het bleken géén gewone mensen. In iedereen die ik leerde kennen, herkende ik een stukje van mezelf. Ik hoefde niet te doen alsof hun verhalen me interesseerden, en ik hoefde me niet anders voor te doen. Deze mensen interesseerden me écht, en ik kon gewoon keihard mezelf zijn. Ik vond het een hele bijzondere ervaring om tussen zo veel gelijkgestemden te zijn. Tussen mensen die allemaal een manier zoeken om dagelijks een verschil te maken, via hun job en/of daarnaast. Keuzes die ik normaal moet verdedigen, waren dit weekend gewoon vanzelfsprekend. Natuurlijk kom ik met de trein, neen ik eet geen vlees, ja ik doe vrijwilligerswerk “voor niks” en natuurlijk wil ik een job met betekenis, “duh”.
We boksten in één namiddag twee nieuwe evenementen ineen, hielden een mini-openlucht-dansfestival, we vingen Kermtse konijnen en schoten ze met een raket de ruimte in, we bouwden een alpacaboerderij met eekhoornparcours, wiedden onkruid, maakten financiële plannen en leerden over onszelf als dromers, doeners en denkers. Ondertussen werden de gezichten roder, de magen leger en de groepsbanden hechter. Gelukkig kwam Deliveroo-Jeffrey snel met een grote houten kist vol frieten de hemel uit gefietst. Frietje per frietje maakte de vermoeidheid plaats voor voldaanheid en gezelligheid, en aan het kampvuur kwam biertje per biertje ook de energie terug.
Wat ik meeneem uit dit vrijwilligersweekend? Het besef dat there is no such thing as too much fries. Dat jarigen ook leugenaars kunnen zijn maar dat taart sowieso altijd leuk is. Dat ik best tot elke kost vermijd om met Ignace in de Bioplanet te belanden, en dat twee minuten planken toch best wel lang is. Maar bovenal het gevoel niet alleen te staan in mijn gevecht voor een duurzame wereld. Het stelt me gerust dat er op zijn minst 16 gemotiveerde, energieke, eigenzinnige en vooral enorm sympathieke Act4Changers naast me staan. Yes, meer van dat!
Comentarios