Net geen tien jaar geleden schreef Holocaust-overlever, oud-partizaan en diplomaat Stéphane Hessel het invloedrijke pamflet “Indignez-vous”. Hij riep de jeugd haast wanhopig op om zich massaal te verontwaardigen over de groeiende ongelijkheid, de nakende klimaatcatastrofe, de blijvende onderdrukking van minderheidsgroepen wereldwijd (met nadruk op het Palestijnse volk) en een onmenselijk immigratiebeleid. Als voormalig verzetsleider in de tweede wereldoorlog smeekt hij de jonge generatie zich vreedzaam te verzetten tegen het business as usual van de gevestigde waarden.
Vorige zondag, een klein decennium later, verontwaardigde ik mezelf samen met 70.000 burgers over de politieke onwil om drastische klimaatmaatregelen te nemen. Na de vorige klimaatmars had niemand ooit durven dromen dat er nog meer mensen hun zondag zouden opofferen om in de bittere kou en regen hun stem te laten horen. Ongetwijfeld is de grote opkomst te danken aan Kyra Gantois, Anuna De Wever en in hun kielzog 35.500 jonge spijbelaars.
De politieke reactie op de spijbelaars was te verwachten: sommige partijen sluiten zich onbeschaamd aan bij de jonge klimaatpartizanen. Andere partijen kleineren de spijbelaars en schuiven ze weg als naïeve ideologen. Hun eigen achterban kalmeren ze met hun gekende “realiteitszin”.
Geen van de partijen lijkt te beseffen dat de klimaatbeweging radicaal tegen beleid én oppositie ingaat en géén van de partijen steunt: ze is niet enkel apolitiek maar gaat in tegen de hele gevestigde waarde.